Nesli Tükenen Hayvanlar

Bir vakit düştü aklımıza, kaçtık doğaya. Bizi biz yapan topraklara olan özlemlerimizi attık çantaya; indirimde oluğuna sevinerek aldığımız çadırlarımızla, yıldızlarla, galaksilerle yollara düştük. Yalnızdık. Cırcır böceklerini duyabilmek için dinledik ormanı, yoktular. Toprağa dokunduk, nefes alan yoktu. Gökyüzüne baktık, kuşlar yoktu. Ağaçların arasından derinlere yürüdük, korkulacak hiçbir şey yoktu. Yoktular. Tüketmiş ve tükenmiştik.”

”Once upon a time, the idea occurred to us and we escaped to the nature. We packed our longing to the lands which made us who we are into our bags. With our tents- which made us happy as we bought them from the sale-, with the stars, with the galaxies, we have found ourselves on the road. We were all alone. We’ve listened the forest to hear the sounds of crickets, they weren’t there. We touched the earth, no one was breathing. We looked at the skies, no birds…We walked deeper into the forrest through the trees, there was nothing to be scared of. They were extinct. We have used it all up and in the end we were all used up.”